ခမာ တို႔ေျမ ကေမာၻဒီယားသို႔ တစ္ေခါက္ (အပိုင္း ၁)

ဒီႏွစ္ထဲမွာ သြားမယ္လုိ႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ခမာ တို႔ေျမ ကေမာၻဒီယား ကုိမသြားျဖစ္ေတာ့မဲ့ အေၾကာင္းေတြ ဖန္လာခဲ့ေပမဲ့့ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။

သြားဖို႔ တစ္ပတ္ေလာက္ အထိ ရုံးက ခြင့္မရေသးေတာ့ ရင္တမမနဲ႔ပါ။ ကံၾကမၼာရဲ႕ ေဖးမမႈေၾကာင့္ ခမာတို႔ေျမကို ၃ညအိပ္ ၄ရက္ ခရီးလည္ပတ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

ခမာလုိ႔ က်ေတာ္တို႔ေခၚတဲ့ Khmer or ခမိုင္ / ခမြိဳင္ လူမ်ိဳးေတြကို ျမင္ရေတာ့ အမိေျမကိုပဲ ျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစားရပါတယ္။ ဖႏြမ္းပင္ အင္တာေနရွင္နယ္ ေလဆိပ္လို႔ နာမည္တပ္ထားေပမဲ့ က်ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္က ပုဂံ/ စစ္ေတြ ေလဆိပ္ေလာက္ပဲ က်ယ္ဝန္းပါတယ္။ စက္ပစၥည္းေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္ရွိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ က်ေတာ္တို႔ ဆီကလုိ ေရႊၾကိဳလုပ္တဲ့ ပြဲစားေတြမေတြ႕ရပဲ စနစ္က်စြာနဲ႔ ေအးေဆးပါ။ ကေမာၻဒီယား ရဲ႕ျပည္ဝင္ခြင့္္က ဆိုက္ေရာက္ဗီဇာ စနစ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ က်ေတာ္တို႔ ခရီးစဥ္ကို စီစဥ္တဲ့ သယ္ရင္းအစ္ကိုေတြက ဝိရိယၾကီးစြာနဲ႔ စလုံးကတည္းက ဗီဇာေလ်ာက္ထားေတာ့ ေလဆိပ္မွာ ေစာင့္စရာမလိုပဲ လဝကကို အလြယ္တကူ ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ ဗီဇာေၾကးက US $20 ပါ။

ေလဆိပ္အထြက္မွာ တကၠစိကို US ၉က်ပ္ေပးပီး က်ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဦးတည္ရာ အန္ေကာဝပ္ရွိရာ Siem Reapဆီကိုသြားဖို႔ ကားဂိတ္ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ေလဆိပ္ကေန အန္ေကာဝပ္သြားတဲ့ ကားၾကီးေတြရွိရာကို ၃၀မိနစ္ခန္႔တကၠစီ စီးရပါတယ္။ ခရီးစီစဥ္တဲ့ သယ္ရင္းအစ္ကိုေတြရဲ႕ ပထမအစီအစဥ္က Mekong express နဲ႔သြားဖို႔ပါ။ တကၠစီ သမားရဲ႕ စြဲေဆာင္မႈေၾကာင့္ မူလစီစဥ္ထားတဲ့ မဲေခါင္ ကားေတြနဲ႔ မသြားေတာ့ပဲ Paramount Angkor Express နဲ႔ သြားျဖစ္လုိက္ပါတယ္။အဲ့ဒီမွာ ငါးပါးေမွာက္တာပဲ။ ကားခက us 10ပါ။ ကားေတြကေတာ့ အျမင့္ high desk ေတြပါ။ ကားဂိတ္ေတြကို စုံစမ္းႏိုင္တဲ့ လင့္ပါ။ Mekong နဲ႔သြားပါလုိ႔ recommend ေပးလိုက္ပါတယ္။ Mekong က ၁၁က်ပ္ပါ။



ကားက ၁၂နာရီမွထြက္မွာဆိုေတာ့ အခ်ိန္ပိုေနေသးတဲ့ က်ေတာ္တို႔ေတြ ကားဂိတ္ပတ္ဝန္က်င္ကို ေျခဆန္႔ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ခမာတို႔ေျမဟာ က်ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ေနထိုင္မႈ စရိုက္ အေတာ္ေလး ဆင္ပါတယ္။ စလုံးမွာ မစားရဲ႕ သရက္သီး အခ်ဥ္ေပါင္းေတြ နာနတ္သီးေတြကို စားခဲ့ၾကပါေသးတယ္။

ေလယာဥ္ေပၚမွာ ထမင္းေကြ်းထားတာမို႔လို႔ က်ေတာ္တို႔ အဖြဲ႕ေတြ ေနလည္စာကို ၾကိဳပီးမစားျဖစ္ၾကပါဘူး။ လမ္းမွာကားရပ္ရင္ ေရာက္တဲ့ ေနရာမွာ စားမယ္လို႔ အမ်ားစုက ေတးထားၾကပါတယ္။ က်ေတာ္နဲ႔ အစ္မနႏၵာက ဗိုက္အနည္းငယ္ ဆာလာတာနဲ႔ ကားဂိတ္နားက ထမင္းဆိုင္မွာ ကားထြက္ခါနီး အေျပးသြားစားလုိက္ပါတယ္။ ထမင္း နဲ႔ ဟင္းရယ္ မွ US 1 က်ပ္ပါ။ အရသာက အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ဝက္သားရယ္ ငါးဟင္းရယ္ မွာစားပါတယ္။ ငါးရံ႕လို ငါးကို ပဲရည္နဲ႔ခ်က္ပီး သရက္သီးစိမ္းေလးေတြ အုပ္ထားတဲ့ ဟင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ တစ္သက္ အဲ့ဒီအရသာကို ေမ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ စားၿပီးေတာ့ လဖက္ရည္ အေအး (Iced Green tea) တိုက္ပါတယ္။

ၾကက္ေမာက္သီးနဲ႔ လိုင္ခ်ီးသီးေတြကို ကားဂိတ္နဲ႔ အနည္းငယ္ေဝးတဲ့ သစ္သီးေစ်းကေန က်ေတာ္တို႔ သြားဝယ္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ လိုင္ခ်ီးသီးရဲ႕ အရသာဟာ အေတာ္ေလးကို ခ်ိဳပါတယ္။ အသားလဲ အရမ္းထူပါတယ္။

ဖႏြမ္းပင္ကေန အန္ေကာဝပ္ကို ၆နာရီနီးပါး ကားစီးရပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ရြာေလးေတြ ၿမိဳ႕ေလးေတြဟာ က်ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံက က်ိဳက္ထို၊ ဘီးလင္း၊ သံျဖဴဇရပ္၊ က်ိဳက္ေကာ္ ဘက္က ရြာေလးေတြ ၿမိဳ႕ေလးေတြလို ထင္ရေလာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ကို ယဥ္ေက်းမႈ ေနထိုင္မႈစရိုက္တူပါတယ္။ ခမာအင္ပါယာ ျဖစ္ခဲ့ဘူးတဲ့ က်ေတာ္တုိ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေတြဟာ ခမာေတြရဲ႕ အေငြ႕အသက္ ပါေနတာ မဆန္းဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္က ခမာအင္ပါယာၾကီးကို လြမ္းေမာမိေနတာကေတာ့ က်ေတာ့္ကို က်ေတာ္ မဆန္းစစ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။